Όταν όλοι έχουμε σιωπάσει... Όταν από τα στόματα δε βγαίνουν λέξεις. Όταν από τα μάτια κυλούν μόνο δάκρυα... Οι παίκτες της εθνικής, οι οποίοι ζουν τον απόλυτο εφιάλτη μαθαίνοντας πριν λίγες ώρες τη τραγική είδηση του θανάτου του δικού τους φίλους, αδελφού, συμπαίκτη, George Baldock, είναι οι ίδιοι που σε λίγες ώρες θα κληθούν να αναμετρηθούν σε ένα κατάμεστο Γουέμπλεΐ κόντρα στην εθνική Αγγλίας.
Το ερώτημα είναι προφανές. Με τι κουράγιο αυτοί οι άνθρωποι θα βάλουν ως προτεραιότητα το ποδόσφαιρο;
Με τι κουράγιο θα φορέσουν τις φανέλες τους και θα βγουν στον αγωνιστικό χώρο;
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν ασχολείσαι με τα ομαδικά αθλήματα είναι ο όρος «ομάδα». Όλοι αγωνίζονται για το καλό της ομάδας...
Αυτή τη στιγμή ζητάνε από αυτά τα παιδιά, από τα μέλη αυτής της ομάδας, να σβήσουν από τις σκέψεις τους το τραγικό χαμό ενός μέλους της ομάδας τους και σαν επαγγελματίες που είναι να αγωνιστούν κανονικά....
Πίσω από τον όρο επαγγελματίας έχει χαθεί κάθε μορφής σεβασμός στην ανθρώπινη οντότητα. «Είναι επαγγελματίας θα τα καταφέρει...», «Είναι επαγγελματίας αυτή είναι η δουλειά του...». Και άλλες πόσες χαζές φράσεις ακούς μέσα σε μία μέρα που η σιωπή είναι το μοναδικό πράγμα το οποίο έπρεπε να υπήρχε...
Όταν θρηνείς έναν άνθρωπο περνάς από διάφορα στάδια. Αρχικά από το στάδιο του ΣΟΚ, μέχρι να φτάσεις σε αυτό το συνειδητοποίησης. Μέσα σε ούτε ένα 24ωρο πιστεύει κανείς ότι αυτά τα παιδιά είναι σε θέση να το συνειδητοποιήσουν; Να το χωνέψουν και και να συνεχίσουν την καθημερινότητα τους να μη συνέβη τίποτα;
Και ρωτώ αγαπητή Ουέφα, Λες ότι επειδή δεν ήταν στην αποστολή της εθνικής Ελλάδος δεν μπορεί να ακυρωθεί ο αγώνας. Είναι όμως ενεργό μέλος της δεν έχει σημασία αυτό; Ελαφρύνει τον πόνο των συμπαικτών του και όλου του επιτελείου; Λίγα 24ωρο πριν με πολλά από αυτά τα παιδιά αγωνιζόντουσαν στο ίδιο γήπεδο, είτε ως αντίπαλοι είτε ως συμπαίκτες...
Δώστε επιτέλους τον χρόνο που χρειάζεται στους ανθρώπους... Τον χρόνο που τόσο πολύ χρειάζονται και σταματήστε να τους χρησιμοποιείτε λες και είναι πιόνια σας.