Χρυσή γενιά ονομάζουμε την φουρνιά ποδοσφαιριστών που έχουν κατακτήσει ένα τρόπαιο όλοι μαζί, παίζουν καλό ποδόσφαιρο και μας έχουν εντυπωσιάσει. Χρυσή γενιά ήταν για παράδειγμα η Ισπανική το 2010 ή ακόμα και η ελληνική έξι χρόνια πριν, αφού αμφότερες κατέκτησαν κάτι. Το Βέλγιο πράγματι από το 2014 και μετά εμφάνισε πραγματικά ένα σύνολο γεμάτο ταλέντο και παραστάσεις. Για πολύ καιρό διέθετε μία ενδεκάδα γεμάτη λάμψη και αστέρια.
Ωστόσο στα πέντε μεγάλα τουρνουά που συμμετείχε δεν κατάφερε απολύτως τίποτα, με μεγαλύτερη διάκριση του την τρίτη θέση το 2018. Συνέχεια μιλάγαμε για την χρυσή ευκαιρία που έχει αυτή η ομάδα και συνέχεια μας απογοήτευε. Ποδόσφαιρο δεν έπαιξε στα μεγάλα ματς, προσωπικότητα δεν είχε παρά τους παικταράδες που διέθετε. Σήμερα μελετάμε το φαινόμενο του Βελγίου, σε ένα άρθρο γεμάτο σκέψεις και απορίες για τον κορμό και τις βάσεις μίας τόσο λαμπερής αλλά ταυτόχρονα τόσο αποτυχημένης φουρνιάς.
Μηδέν ομοιογένεια
Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα που διέκρινε κάποιος στο Βέλγιο ήταν η ομοιογένεια του. Όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, βασίζονται σε παίκτες που αγωνίζονται κυρίως στα εγχώρια πρωταθλήματα τους. Έτσι υπάρχει ήδη μια κάποια χημεία και με τις κατάλληλες ενέσεις του προπονητή, βγαίνει αποτέλεσμα. Το Βέλγιο κάτι τέτοιο δεν είχε. Όλοι του οι παίκτες ήταν από εδώ και από εκεί, γεγονός που όταν τους έβρισκε μαζί, καθυστερούσε αρκετά την ανάπτυξη της ομάδας. Άμα δούμε δηλαδή και τις ομάδες από τις οποίες αποκλείστηκε, τότε θα καταλάβουμε το συγκεκριμένο πρόβλημα. Το 2014 αποκλείστηκε από την Αργεντινή που δεν δέχθηκε κανένα γκολ στα νοκ-άουτ. Το 2016 αποκλείστηκε από την Ουαλία, το 2020 από την Ιταλία. Μοναδική εξαίρεση η Γαλλία το 2018 αλλά και πάλι, ούτε εκεί είχε σπουδαία απόδοση (για όσους θυμούνται ο Κουρτουά έπιασε τα άπιαστα στον προημιτελικό με Βραζιλία). Οπότε η συγκεκριμένη ομάδα έπαιζε περισσότερο με ατομικό ταλέντο, παρά ως σύνολο.
Και επειδή πολλά ακούστηκαν για τον Μαρτίνες, δεν είναι ευθύνη του προπονητή μία τέτοια κατάσταση. Εκείνος προσπάθησε να επιβληθεί και να φέρει εις πέρας μία δύσκολη αποστολή, να ελέγξει τον εγωισμό παικτών όπως του Λουκάκου και του Ντε Μπρόινε, οπότε περισσότερο σαν διαχειριστής λειτουργούσε παρά σαν κάτι άλλο. Αυτό φυσικά αποτυπώθηκε φέτος, όταν όλοι στην ομάδα έγιναν μύλος και το κλίμα περισσότερο σαν ριάλιτι θύμιζε παρά σαν ομάδα.
Προβλήματα στα αποδυτήρια
Εδώ έρχεται να κολλήσει το επόμενο επιχείρημα της αποτυχίας του Βελγίου. Η συμπεριφορά ορισμένων ηγετικών μονάδων τους, στα αποδυτήρια είναι εκείνη που δημιούργησε τις φετινές εμμονές. Δηλώσεις του Ντε Μπρόινε αλλά και το συμβάν με το Λουκάκου, έκανε τα πάντα χάλια στην ψυχολογία της ομάδας. Κανένας στην ομοσπονδία δεν φάνηκε να έχει τα κότσια, να την πει και να βάλει όρια. Ο προπονητής εξάλλου δεν είχε αυτόν τον ρόλο, ήταν περισσότερο όπως αναφέραμε πάνω σε ρόλο διαχειριστή. Εξάλλου δεν υπήρχαν και άλλες ποιοτικές λύσεις στον πάγκο, οπότε ήταν αναγκασμένος να πάει μαζί τους στα παιχνίδια. Στο τελευταίο παιχνίδι υπήρχε μία κάποια συσπείρωση, ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να φέρει το ιδανικό αποτέλεσμα. Και μετά από εκεί, το απόλυτο ξεκατίνιασμα με δηλώσεις επί δηλώσεων και αποχωρήσεις. Σκέτο χάος.
Γενικά ορισμένοι φάνηκαν να θεωρούν αγγαρεία το φετινό Μουντιάλ από το Βέλγιο και να βγαίνουν με μηνύματα τύπου “είμαστε γερασμένη ομάδα” ώστε να αποφύγουν την πίεση. Μέγα λάθος.
Η νέα γενιά του Βελγίου που έρχεται έχει ορισμένες μονάδες που αξίζουν προσοχής όμως δεν συγκρίνεται με την προηγούμενη. Η ευκαιρία που χάθηκε ήταν ιστορική και δύσκολα θα βρεθεί ξανά. Ένα ακόμα μεγάλο ποδοσφαιρικό what if αυτή η ομάδα…
