Έτσι έπρεπε να γίνει! Ο νέος να κοντράρει τον παλιό (ναι, φτάσαμε να λέμε παλιό τον Μέσι) σε έναν τελικό που ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα γραφτεί ιστορία. Είτε με την ολοκλήρωση του θρύλου του Λιονέλ Μέσι, είτε με τον Κιλιάν Εμπαπέ να γίνεται δεύτερη φορά Παγκόσμιος πρωταθλητής, στα 23 του χρόνια και παράλληλα να κάνει back2back κάτι που μόνο ο τεράστιος Πελέ έχει καταφέρει.
Σε μία μονομαχία που προγνωστικά δε χωρούν, Αργεντινή και Γαλλία θα δώσουν την μάχη τους στο στάδιο της Λουσάιλ την Κυριακή το απόγευμα. Η Αλμπισελέστε επιστρέφει σε τελικούς Μουντιάλ μετά από το 2014, η Γαλλία γίνεται η πρώτη χώρα μετά την Βραζιλία του 1998 που πάει σε δεύτερο συνεχόμενο τελικό. Μία δίκαιη σχετικά μονομαχία καθώς αμφότερες αποτελούν δύο αρκετά καλές ομάδες που ουσιαστικά πήγαν τελικό με την απόλυτη αξία τους. Το τουρνουά τις πηγέ για τον άλφα ή βήτα λόγο και σε γενικές γραμμές το ποδόσφαιρο ήθελε μία τέτοια σύγκρουση στο Κατάρ φέτος.
Η Αργεντινή της ψυχής και του Μέσι
Η Αργεντινή του Μέσι κατάφερε να καταπλήξει τους πάντες. Κάπου διάβασα πως ο 35χρονος μάγος συγκρίνεται με τον Τζόρνταν για τα επιτεύγματα του. Η αλήθεια είναι πως ο GOAT στο μπάσκετ είχε άλλη φιλοσοφία. Εάν θέλουμε να συγκρίνουμε με κάποιον μπασκετικό τον Λίο, η καλύτερη λύση σε αυτό το τουρνουά, θα ήταν ο Λεμπρόν. Με βοήθεια από underdogs (βλέπε Ντε πολ, Μακάλιστερ) πάει να πάρει το τουρνουά όπως ακριβώς είχε κάνει ο βασιλιάς το 2016. Αυτή η ομάδα ακριβώς αυτό σου βγάζει. Ο Σκαλόνι έφτιαξε μία ομάδα γεμάτη από καμικάζι, η οποία θα διεκδικήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν έχει την λάμψη, την σπουδαιότητα ή την όλη κατάσταση που διακρίνει ένα τέτοιο σύνολο, ωστόσο διαθέτει άλλα πράγματα όπως… μαχητικότητα και ψυχή.
Βλέπουμε ήδη τους μέσους της να παίζουν άπειρο ξύλο στο ματς, τα δυνατά μαρκαρίσματα να πηγαίνουν σύννεφο, όλα να θυμίζουν παραδοσιακή Λατινοαμερικάνικη σχολή. Το είδαμε αυτό να πηγάζει και στα μαρκαρίσματα στο ματς με την Αυστραλία, στα πέναλτι με τους Ολλανδούς, στην ένταση κόντρα στην Κροατία. Το θέλει πάρα πολύ και κυρίως για να μην τελειώσει την καριέρα του χωρίς τον πολύτιμο τρόπαιο ο Λιονέλ. Είναι μεγάλη υπόθεση για κάποιον που έχει γράψει τόση ιστορία, η κατάκτηση ενός τέτοιου τροπαίου. Το 2014 δεν τα κατάφερε που ήταν στο peak της καριέρας του, απέναντι στην Γερμανία του Γκέτσε, έχοντας σίγουρα περισσότερα καλά ονόματα εντός γηπέδου. Φέτος με μία πιο αντι-εμπορική ομάδα φτάνει στον τελικό. Μπορεί να μην έχει Ιγκουαίν, τον Ντι Μαρία της εποχής ή τους Γκαράι - Ντεμικέλις πίσω, διαθέτει όμως κάτι περισσότερο. Δείχνει να έχει το απαιτούμενο μέταλλο για να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Έχει επιβιώσει εξάλλου τόσων δυσκολιών, βλέπουμε να έχει το δικό της άστρο στην διοργάνωση. Μένει να δούμε άμα τελικά θα το επιβεβαιώσει.
Η πρωταθλήτρια Γαλλία
Η Γαλλία από την άλλη είναι μία διαφορετική ιστορία φέτος. Έσπασε την καταρά του κατόχου του τροπαίου, φτάνοντας μέχρι τον τελικό. Είχε την καρδιά του πρωταθλητή σε όλα τα παιχνίδια της στο τουρνουά, έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο και έδειξε μεγάλη ποιότητα. Εξάλλου σε όλες τις γραμμές έχει από κάτι. Από την άμυνα έως την επίθεση. Ο Κιλιάν Εμπαπέ κάνει τα πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο Γκριεζμάν δείχνει πιο έμπειρος από ποτέ, ο εξαιρετικός Ζιρού τελειώνει όλες τις φάσεις και ο Ερναντέζ παλεύει με όλη του την ψυχή πίσω. Σπουδαίο σύνολο, δυνατή ομάδα.
Ο Ντεσάμπ έχει κάνει δουλειά και φέτος αυτό αποτυπώθηκε. Μπορεί να μην είχε τους παίκτες του παρελθόντος και το άστρο του 2018, ωστόσο δίνει την εντύπωση πως το τρόπαιο μπορεί να ξαναέρθει στο Παρίσι. Η διαχείριση του σοκ του προηγούμενου Euro, της απουσίας του Μπενζεμά και του υπάρχον υλικού είναι για σεμινάριο. Όπως και ο τρόπος που στα παιχνίδια πηγαίνει. Για αυτό εξάλλου πάει να γράψει την δική της ιστορία. Από το 1962 και την Βραζιλία του Πελέ, έχουν περάσει πολλά χρόνια και ο Εμπαπέ εύκολα μπορούμε να πούμε πως είναι μία συνέχεια του Βραζιλιάνου θρύλου. Το στυλ τους είναι σχεδόν παρόμοιο και όντως αποτελεί μία σύγχρονη παραλλαγή του. Από την άλλη βλέπουμε διαμάντια να εμφανίζονται από εδώ και από εκεί. Τον Κολό Μουανί, τον υιό Τουράμ, τον Φοφανά. Μεγάλη δεξαμενή, τόσο που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο μεγάλο έχε γίνει το γαλλικό ποδόσφαιρο.
Η κατάκτηση του φετινού Μουντιάλ θα είναι μία δήλωση προς όλους ότι αυτή η ομάδα αποτελεί την μεγαλύτερη winner εθνική που γνωρίσαμε τελευταία. Θα κάνει το 3/4 σε τελικούς που έχει συμμετάσχει. Απίστευτο δεν είναι; Μόνο το 2002, το 2010 και το 2014 έλλειψε το γαλλικό στοιχείο από το φινάλε μίας διοργάνωσης. Τρομερό στατιστικό. Και φυσικά αυτό θα έχει και συνέχεια εάν κρίνουμε από την δεξαμενή που έχει η Γαλλία στις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις.
Πρόκειται για δύο διαφορετικές θεωρίες και φιλοσοφίες. Αργεντινή εναντίον Γαλλίας σε ένα ματς που θα μείνει στην ιστορία. Κυριακή στις επτά θα ξέρουμε άμα δύο διαφορετικοί θρύλοι ολοκληρώθηκαν…