Το MundoBasket τελείωσε με την Γερμανία να στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην ιστορία της, αφήνοντας στη 2η θέση την Σερβία. Η δευτεραθλήτρια κόσμου μπορεί να μη κέρδισε το χρυσό, ίσως όμως κέρδισε κάτι ακόμα πολυτιμότερο.
Λίγη ιστορία
Η Σερβία θεωρείται ανέκαθεν μηχανή παραγωγής ταλέντων του παγκοσμίου μπάσκετ. Πρόκειται για μια παράδοση που έχει ξεκινήσει φυσικά από την Εθνική Μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας πριν την διάλυσή της. Εξάλλου η Εθνική Σερβίας φέρει ακόμα το προσωνύμιο "πλάβι" δηλαδή γαλάζιοι, που χρησιμοποιούσε η Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πρώτη της συμμετοχή σε Ευρωμπάσκετ το 1995 τελείωσε με ένα χρυσό μετάλλιο. Τότε στον πάγκο της ομάδας καθόταν ο μεγάλος Ντουσάν Ίβκοβιτς. Μέχρι το 1998, η Εθνική Γιουγκοσλαβίας είχε σαρώσει τα πάντα. Και πως να μην, με παίκτες όμως ο Τζόρτζεβιτς, ο Ρέμπρατσα και ο Μποντιρόγκα ενώ στον πάγκο κάθισε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Μετά όμως το Ευρωμπάσκετ του 2001 και το Παγκόσμιο του 2002 οι διακρίσεις μειώθηκαν και η Σερβία εξαφανίστηκε από τα βάθρα μέχρι και το 2014 όπου μια νέα γενιά παικτών έκανε την εμφάνισή της. Ο λόγος για τους Μίλος Τεόντοσιτς, Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, Όγκνιεν Κούζμιτς, Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, Νίκολα Κάλινιτς ενώ την προπόνηση της ομάδας ανέλαβε ο Τζόρτζεβιτς. Επιστροφή στις διακρίσεις λοιπόν! Ασημένιο στο Παγκόσμιο, Χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, Ασημένιο και στο Ευρωμπάσκετ του 2017. Το 2021 ξανακάθεται στον πάγκο ο Σβέτισλαβ Πέσιτς για δεύτερη φορά μετά τη χρυσή διετία 2001-2002 και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα.
Οι μεγάλες απουσίες
Οι Σέρβοι δεν είχαν στους ώμους τους το βάρος του "φαβορί" ξεκινώντας το MundoBasket. Κάτι τέτοιο είχε δηλώσει εξάλλου και ο Μιλουτίνοφ μετά τον φιλικό αγώνα της Σερβίας με την Ελλάδα στο Τουρνουά Ακρόπολις. Η απουσία του Νίκολα Γιόκιτς φαινόταν ο βασικός λόγος που οι Σέρβοι κρατούσαν μικρό καλάθι για τη φετινή διοργάνωση και στόχευαν αρχικά σε πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού. Λίγο αργότερα επιβεβαιώθηκε και η απουσία του Βασίλιε Μίτσιτς ενώ εκτός έμειναν και οι Νεμάνια Μπιέλιτσα και Νίκολα Κάλινιτς. Ο Πέσιτς όμως δεν είχε σκοπό να το βάλει κάτω, χρησιμοποίησε τους πάικτες που είχε στη διάθεσή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μεγάλο του όπλο φυσικά, η παρουσία του Μπόγκνταν Μπογκνάνοβιτς.
Η φάση των ομίλων
Η Σερβία άνοιξε το τουρνουά με μεγάλο μπαμ και 100αρα απέναντι στην Κίνα. Μάλιστα ο Πέσιτς έπαιξε αρκετά με το rotation της ομάδας και έδωσε ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες. Μελανό σημείο του ματς, ο τραυματισμός του Πετρούσεφ που γύρισε τον αστράγαλό του στο πρώτο μέρος του παιχνδιού. Κέρδισε το Πουέρτο Ρίκο ενώ συνέτριψε με 115 βαθμούς και το Νότιο Σουδάν. Επρόκειτο όμως για μια Πύρρειο νίκη αφού στο ματς με το Νότιο Σουδάν σημειώθηκε ο σοκαριστικός τραυματισμός του Μπόρισα Σίμανιτς. Ο Σέρβος μετά από αγκωνιά την ώρα του αγώνα έχασε τελικά το νεφρό του. Αυτό φάνηκε να έδεσε τους παίκτες της Εθνικής ακόμα περισσότερο.
Στους 16 για τον Σίμανιτς
Ίσως είναι περιττό να αναφερθεί πως ένας τέτοιος τραυματισμός θα μπορούσε το λιγότερο να τρομάξει τους παίκτες της Σερβίας. Στο πρώτο τους ματς βρήκαν μπροστά τους την Λιθουανία, η οποία μάλιστα προερχόταν και από μια εντυπωσιακή νίκη επί των ΗΠΑ. Ο Μπογκντάνοβιτς επιβεβαίωσε τα λόγια που είπε στη συνέντευξη μετά το ματς. "Παίζω μπάσκετ με το ένστικτό μου. Κάποιες φορές είμαι τρελός, κάποιες φορές σουτάρω πολύ, αλλά είμαι ο εαυτός μου." Σε ένα μόλις ημίχρονος ο Σέρβος έβαλε 18 από τους 49 πόντους της ομάδας του.
Όπως δήλωσε, όταν ήταν μικρός έχανε πάντα από την Λιθουανία και είχε άγχος αλλά αυτή τη φορά ένα μήνυμα του άτυχου Μπόρισα του έδωσε δύναμη. Ο Μπόρισα μας ένωσε, δήλωσε και ο Μιλουτίνοφ ενώ σύσσωμη η ομάδα αφιέρωσε την νίκη της στον άτυχο Σίμανιτς.
Η δικαίωση του Πέσιτς και ο Καναδάς
Αρκετοί ήταν εκείνοι που αμφισβήτησαν τον Σβέτισλαβ Πέσιτς, ειδικά μετά τη δεύτερη θητεία του στην Μπαρτσελόνα. Έκαναν λόγο για την ηλικία του και τις ξεπερασμένες του αντιλήψεις στο μπάσκετ. Πολλοί επίσης απόρησαν που δεν πήρε τον Πάντερ σαν νατουραλιζέ, όμως ο Πέσιτς απέδειξε πως κάτι σκαμπάζει ακόμα από μπάσκετ. Έφτιαξε μια ομάδα δεμένη και με ηγέτη τον Μπογκντάνοβιτς και έφερε τη Σερβία στο βάθρο μετά από χρόνια. "Όλοι για έναν και ένας για όλους" έγραψε στα αποδυτήρια πριν τον ημιτελικό με τον Καναδά.
Ο ημιτελικός με τον Καναδά έμοιαζε κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των Σέρβων. Σε ένα ματς που τόσοι παίκτες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όλοι στις δηλώσεις τους μετά έδιναν τα εύσημα σε κάποιον συμπαίκτη τους. Ο εξαιρετικός Μιλουτίνοφ που μίλησε ξανά για τον Σίμανιτς, ο Γκούντουριτς που δήλωσε ότι δεν έχει σημασία ποιος λείπει και πως είναι στο αίμα τους να παλεύουν. Κάτι παρόμοιο είπε και ο βαθιά συγκινημένος Αλέκσα Αβράμοβιτς, ένας παίκτης που έβρισκε διαρκώς αποθέματα ψυχής και δύναμης. "Είμαστε η Σερβία, δεν έχει σημασία ποιος θα έρθει στον τελικό. Παλεύουμε για τη φανέλα και τις οικογένειές μας" είπε ο Σέρβος γκαρντ.
Ο τελικός
Ο μεγάλος τελικός βρήκε την Σερβία απέναντι στην Γερμανία του Ντένις Σρούντερ. Φυσικά δε θα ήταν ένα εύκολο ματς για καμιά από τις 2 ομάδες. Όμως οι κακοί οιωνοί άρχισαν από νωρίς για τους Σέρβους. Ο τραυματισμός του Ντόμπριτς στα πρώτα μόλις λεπτά του αγώνα που σίγουρα της έλειψε. Ο ίδιος προσπάθησε να ξαναμπεί στον αγώνα αλλά δε τα κατάφερε. Αντίστοιχα μάλλον έλειψαν και οι ανύπαρκτοι πόντοι του επίσης τραυματισμένου Μιλουτίνοφ, που ενώ έκανε ρεκόρ καριέρας με ασίστ το πρώτο δεκάλεπτο δεν κατάφερε να σκοράρει μέχρι πολύ αργότερα στο ματς. Οι Γερμανοί παρόλο που σε όλο το πρώτο μέρος βρίσκονταν πάντα λίγο πίσω στο σκορ δεν έδειξαν να πτοούνται ενώ αντίθετα οι Σέρβοι έδειξαν σημάδια κούρασης στο 2ο ημίχρονο. Ο Σρούντερ βρήκε τα πατήματά του, η διαφορά έγινε διψήφια και η Σερβία πλήρωσε αυτό το πολύ κακό τρίτο της δεκάλεπτο. Όλα για τους Σέρβους πήραν την κάτω βόλτα, αφού ούτε οι βολές δεν έμπαιναν. Παρόλα αυτά θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε την τεράστια ψυχική δύναμη που έδειξε ο Αλέκσα Αβράμοβιτς, εκεί που όλοι έδειχναν να μην έχουν άλλο απόθεμα.
Η επόμενη μέρα
Μπορεί η Σερβία να έχασε τον μεγάλο τελικό και να κατέκτησε τελικά τη 2η θέση, ένα διόλου μικρό κατόρθωμα φυσικά, όμως όλη η χώρα τους υποδέχτηκαν σαν νικητές. Τα λόγια του Ομπράντοβιτς μιλούν από μόνα τους: "Το ασημένιο της Σερβίας λάμπει σαν χρυσό για μένα". Τον γύρο του κόσμου έκαναν οι εικόνες από την επιστροφή της ομάδας μπάσκετ, μαζί με τον μεγάλο Τζόκοβιτς, και την υποδοχή του κόσμου. Και αυτό είναι ίσως που τελικά μέτρησε περισσότερο. Μια ομάδα που κανείς δε περίμενε να δει τόσο ψηλά, αλλά ίσως όλοι ήλπιζαν να δουν ψηλά. Και μια ομάδα πάνω από όλα ενωμένη, παρά τις αναποδιές που βρέθηκαν μπροστά της. Μια ομάδα με παίκτες που έβγαλε ξανά τον κόσμο στους δρόμους. Η υποδοχή του Αβράμοβιτς στον τόπο που γεννήθηκε ήταν το λιγότερο συγκινητική. Ένας παίκτης που έβαλε 14 πόντους στην τελευταία περίοδο του τελικού, εκεί που κανείς δεν είχε να δώσει άλλο, δε θα μπορούσε παρά να έχει υποδοχή νικητή.
"Πρωί βράδυ σκέφτομαι του Ολυμπιακούς Αγώνες" Έτσι δήλωσε ο Αλέκσα ο οποίος δεν ήταν στους στενοχωρημένους μετά τον τελικό. Ήμασταν οικογένεια, δήλωσε. Και ίσως σε αυτή τη φράση να κρύβεται όλη η μαγεία της ομάδας της Σερβίας που την έφερε τόσο ψηλά και την έκανε να αψηφήσει τραυματισμούς και ελλείψεις. Και ποιος δεν ανυπομονεί να δει μια τέτοια ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες;