Το ταξίδι της Εθνικής μας στη Μανίλα έφτασε σε μάλλον πρόωρο τέλος, παρόλα αυτά αναμενόμενα πρόωρο για κάποιους. Μπορεί άραγε η εμφάνιση στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο να ανοίξει μια πολύ αναγκαία συζήτηση για το μέλλον της Εθνικής;
Οι παγκόσμιες διοργανώσεις δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση, ανεξαρτήτως αθλήματος. Τα Παγκόσμια Κύπελλα είναι πάντα στρυμωγμένα στην αρχή ή στο τέλος των σεζόν. Η πορεία τους συχνά αποτελεί ένα παράγοντα που επηρεάζει και το υπόλοιπο της αγωνιστικής σεζόν, τόσο λόγω φυσικής κατάστασης, όσο και ψυχολογίας. Μια τέτοια συζήτηση είχε ξεκινήσει και φέτος από νωρίς για την Εθνική Μπάσκετ. Παραδοσιακά, ίσως πρόκειται για την πιο αγαπητή από τις Εθνικές ομάδες που μας εκπροσωπούν στα άλλα αγωνίσματα. Όμως όσο περισσότερη είναι η αγάπη γι' αυτή, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση και η στενοχώρια.
Η προσμονή
Όπως σημειώθηκε και νωρίτερα, η συζήτηση για την Εθνική είχε ξεκινήσει από νωρίς φέτος. Λίγο η αρκετά πρόσφατη πίκρα του Πανευρωπαϊκού, λίγο η ανάγκη να δείξει η ομάδα ποια είναι και τι μπορεί πραγματικά, οι μεγάλες προσδοκίες ξεκίνησαν αρκετά νωρίτερα από τις κλήσεις της Εθνικής. Υπήρχε γενικώς μια γλυκιά προσμονή του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα ενώσει ξανά φίλαθλους γύρω από μια τηλεόραση σε ένα καλοκαιρινό μπαλκόνι (έστω σαλόνι, αφού λόγω τοποθεσίας τα ματς ήταν πάντα πρωινές ή μεσημεριανές ώρες). Δε λέγεται τυχαία η "Επίσημη αγαπημένη". Ας μη ξεχνάμε και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες που παιζόταν ανάλογα τη θέση μας στο τουρνουά. Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο.
Οι απουσίες
Μικρή αναφορά ίσως αξίζει σε όσους δεν ήταν εκεί, για το αν είχαν δικαιολογία ή όχι. Εκ των υστέρων εύκολα μπορούν να βγουν πολλά και ίσως όχι απαραίτητα σωστά συμπεράσματα. Παρόλα αυτά, φάνηκε σαν το ένα χτύπημα να έρχεται μετά το άλλο. Πρώτα ο Κώστας Σλούκας δήλωσε ότι έχει ανάγκη από ξεκούραση μετά την μεγάλη σεζόν με τον Ολυμπιακό, όπου παρεμπιπτόντως ζητούσε περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Εννοείται φυσικά ότι ότι κάθε αθλητής ξέρει καλύτερα το σώμα του και τις ανάγκες του από οποιονδήποτε άλλον. Μετά άρχισαν οι φήμες που τελικά επιβεβαιώθηκαν για την απουσία του Νικ Καλάθη. Στη συνέχεια ήρθε στο προσκήνιο ο τραυματισμός του Γιάννη. Σημειωτέον ότι η Εθνική είχε ήδη ξεκινήσει επίσημη προετοιμασία, και η απορία για το αν ο Γιάννης θα φορούσε τελικά τη μπλε φανέλα φέτος παρέμενε. Αναρωτιέται κανείς αν θα έπρεπε να έχει μπει κάποιο χρονικό όριο για αυτή την απόφαση, δηλαδή το πόσο καιρό μπορεί μια ομάδα να προετοιμάζεται, ψυχολογικά και πρακτικά, ελπίζοντας για κάποιον που θα σώσει την κατάσταση o οποίος δεν έρχεται τελικά ποτέ. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν ο τραυματισμός του Ντίνου Μήτογλου μόλις μια μέρα πριν το πρώτο επίσημο ματς. Ως εκ τούτου, ο παίκτης δε μπορούσε και να αντικατασταθεί βάσει κανονισμών οπότε η Εθνική αναγκάστηκε να μείνει με 11 παίκτες στην αποστολή.
Οι δυνατές παρουσίες
Η μεγαλύτερη ίσως αναφορά αξίζει στους παίκτες που παρά τις όποιες αναποδιές, τους τραυματισμούς, την σωματική κούραση βρέθηκαν στη Μανίλα, φόρεσαν το εθνόσημο και πάλεψαν γι'αυτό. Παρά την όποια γκρίνια και στενοχώρια μπορεί να υπάρχει εκ των υστέρων, κανείς δε μπορεί να προσάψει κάτι σε όσους ήταν εκεί. Ειδικά όταν βλέπει πρόσωπα δακρυσμένα όπως αυτό του Κώστα Παπανικολάου να κάνουν σκληρή αυτοκριτική. Παρόλα αυτά ο αρχηγός δήλωσε πολύ ευχαριστημένος για την ενότητα της ομάδας και για τις στιγμές που έζησε εντός και εκτός παρκέ με τους συμπαίκτες του. Μπορεί η Εθνική να έχασε σε εμπειρία, λόγω των απουσιών, κέρδισε όμως νέα παιδιά, νέες παρουσίες, μια νέα γενιά μπάσκετ που έρχεται. Και αυτό φάνηκε από το πρώτο κιόλας ματς με την Ιορδανία. Ο Λαρεντζάκης ήταν κορυφαίος σε όλο τον αγώνα, και ο πολυτιμότερος παίκτης όσον αφορά στους πόντους. Μία αποκάλυψη αντίστοιχα ήταν και ο Ρογκαβόπουλος σε αυτό το τουρνουά. Το πρώτο ματς ήταν μια καλή ευκαιρία έτσι ώστε ο Δημήτρης Ιτούδης να μπορέσει να δοκιμάσει καινούρια συστήματα, μετά την αποχώρηση του Μήτογλου. Και όλα φάνηκαν να βαίνουν καλώς, αφού και η Ιορδανία αποδείχτηκε ένας σχετικά βατός αντίπαλος.
Φυσικά τα πράγματα δε θα ήταν ούτε στο ελάχιστο ίδια στο ματς με τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό το γνώριζαν όλοι. Η αναμενόμενη ήττα ήρθε αλλά μαζί της έφερε και κάποια θετικά στοιχεία με κυριότερο την ανταγωνιστική εικόνα που παρουσίασε η Εθνική στο πρώτο δεκάλεπτο και τον ξανά εξαιρετικό Ρογκαβόπουλο. Έτσι φτάσαμε στο παιχνίδι-τελικό με την Νέα Ζηλανδία. Η Εθνική δε θύμισε σε τίποτα τον καλό της εαυτό στο πρώτο ημίχρονο όμως ο Λαρεντζάκης ήταν πάλι εκεί, μαζί με τον Παπαπέτρου ο οποίος έκανε και ρεκόρ καριέρας με 27 πόντους. Ειδική αναφορά αξίζει στον Τόμας Γουόκαπ ο οποίος έκανε εξαιρετικά παιχνίδια σε όλα τα ματς. Έδωσε ακόμα και αρκετούς πόντους, πράγμα όχι και τόσο αναμενόμενο από όλους, λόγω της θέσης του. Στον αγώνα με την Νέα Ζηλανδία αγωνίστηκε πάνω από 30 λεπτά. Με μια υπέρβαση από όλους θα έλεγε κανείς ότι προκρίθηκε η Εθνική στους 16. Και μετά όλοι περίμεναν μια ακόμα υπέρβαση με τη Λιθουανία, η οποία λίγο έλειψε να έρθει, μετά το εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο. Όμως κάποτε οι υπερβάσεις τελειώνουν και καλό είναι μια ομάδα να μη βασίζεται μόνο σε αυτές για την πρόκριση. Πόσο άραγε περισσότερο να έπαιζε ο Γουόκαπ με τη Λιθουανία όταν μιάμιση μέρα πριν είχε δώσει τα πάντα για να προκριθούμε; Πόση κούραση να αντέξει ο Παπανικολάου παίζοντας μετά από μια σεζόν με τραυματισμό και χωρίς ανάσα; Πόσο να αντέξουν την πίεση νέα παιδιά όπως ο Χατζηδάκης και ο Μωραΐτης που πριν λίγους μήνες ίσως δε περίμεναν καν να παίζουν τόση ώρα βασικοί;
Και τώρα τι;
Το Παγκόσμιο Κύπελλο τελείωσε, η Ελλάδα έχασε και τον τελευταίο αγώνα κατάταξης με το Μαυροβούνιο και πήρε τη χειρότερη θέση κατάταξης στην ιστορία της. Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Στο μέλλον έρχεται ένα Προολυμπιακό τουρνουά που μπορεί να δώσει στην Εθνική το πολυπόθητο εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024. Υπάρχουν πιθανότητες το τουρνουά να πραγματοποιηθεί και στην χώρα μας, πράγμα που σίγουρα θα είναι μεγάλο ψυχολογικό μπουστ για τους παίκτες. Το ζητούμενο όμως είναι να μείνουν τα κακώς κείμενα του Παγκοσμίου στις Φιλιππίνες και την επόμενη φορά να δούμε την Εθνική όπως ξέρουμε ότι μπορεί να είναι. Γιατί ποιότητα και ταλέντο υπάρχει, αυτό φάνηκε ακόμα και τώρα. Αυτό που φαίνεται να λείπει είναι οργάνωση και σχεδιασμός. Φυσικά είναι εύκολο για τον καθέναν να κάνει τον "προπονητή του καναπέ" από την ασφάλεια του σπιτιού του, όμως θα ήταν καλό οι αρμόδιοι να συζητήσουν επιτέλους σοβαρά. Το να πούμε "ό,τι έγινε, έγινε, προχωράμε" ίσως είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να γίνει τώρα. Από την μεριά του ο Δημήτρης Ιτούδης δήλωσε ότι θέλει να εξαντλήσει το συμβόλαιό του με την Εθνική, δηλαδή να την πάει ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο μεταξύ ο Βαγγέλης Λιόλιος από πλευράς ΕΟΚ δήλωσε ότι η ευθύνη είναι δική του, και προστάτευσε πλήρως το προπονητικό επιτελείο. Αυτό υποδεικνύει ένα καλό κλίμα μεταξύ του τεχνικού επιτελείου, πράγμα σίγουρα πολύ σημαντικό. Μένει να φανεί αν επιτέλους είναι η στιγμή να ανοίξει αυτή η τόσο αναγκαία συζήτηση για το μέλλον της Εθνικής και να βρεθούν λύσεις μακροχρόνιες και αξιόπιστες και όχι λύσεις που θα αφορούν την παρουσία σε ένα μεμονωμένο αγώνα ή μια διοργάνωση. Εξάλλου, η Εθνική έχει τον κόσμο δίπλα της, έχει εξαιρετικό νέο αίμα και αξίζει τα επόμενα δάκρυα παικτών που θα δούμε να είναι μόνο χαράς και συγκίνησης.