Η Ολλανδία επιστρέφει σε προημιτελικά παγκοσμίου κυπέλλου μετά το 2014, και παρά την κριτική που της έχει ασκηθεί για το ποδόσφαιρό της, αξίζει να την θεωρήσουμε φαβορί για τον τελικό στην Λουσαΐλ.
Το σύστημα
Η ομάδα του Λουί Φαν Χαλ έφτασε στο Κατάρ με προοπτική να κυριαρχήσει στον όμιλό της όπως και έκανε. Βασίστηκε από το πρώτο ματς σε ένα σύστημα 3-4-1-2 το οποίο μετατρέπεται σε 3-5-2 αναλόγως της κατάστασης. Ένα τεράστιο ρίσκο ήταν για τον Φαν Χαλ η θέση του τερματοφύλακα αλλά ο εξαιρετικός Νόπερτ καθησύχασε τους φίλους των Ολλανδών, έχοντας δεχτεί μόνο δυο γκολ σε 4 ματς και κάνοντας 15 αποκρούσεις.
Στην άμυνα βασίζεται στον αρχηγό, Φαν Ντάικ τοποθετημένο στο κέντρο, ενώ δεξιά και αριστερά του οι Τίμπερ και Άκε και στην θέση των wing-back οι Ντούμφρις και Μπλίντ. Η επιλογή των τελευταίων τεσσάρων βασίζεται στην δυνατότητα αλληλοκάλυψης με τον Ντούμφρις να καλύπτει την αδυναμία στον αέρα του ταχύτατου και ικανού στην άμυνα, Τίμπερ ενώ ο έμπειρος Μπλίντ καλύπτει τυχόν κακές τοποθετήσεις του αμυντικού της Σίτυ, Άκε. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε με την Σενεγάλη, ο Ντε Λιχτ περιορίστηκε έκτοτε σε αλλαγή, ενώ πιθανή αδυναμία των πλαγίων του Φαν Ντάικ, καλύπτει και ο Στέφαν Ντε Φράι. Στον χώρο του κέντρου η παρουσία αμυντικογενών κεντρικών (Ντε Ρούν και Κουπμάινερς) επιτρέπει στο πολυεργαλείο και βασικό μέλος του συστήματος του Φαν Χαλ, Φρένκι Ντε Γιόνγκ, να κινεί τα νήματα με ελευθερία κινήσεων και ρόλο οργανωτή.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τον Κλάασεν και την ικανότητά του να βρίσκει τις κινήσεις που ανοίγουν τον χώρο για επίθεση, το κέντρο των Οράνιε, σε συνδυασμό με την εκρηκτικότητα του Ντούμφρις στα πλάγια αποτελεί βασικό όπλο του Φαν Χαλ ανεξαρτήτως αντιπάλου. Στην επίθεση δείχνει να έχει καθιερωθεί πλέον ο Ντεπάι και ο Χάκπο όμως η αγαπημένη τάση των Ολλανδών στην ελευθερία κινήσεων μπορεί να βρει μαζί τους στην επίθεση και τον Κλάασεν. Ο Φαν Χαλ δείχνει να έχει καθιερώσει το συγκεκριμένο σύστημα καθώς και την συγκεκριμένη εντεκάδα όπως φαίνεται από τα τελευταία παιχνίδια. Παρόλα αυτά, η παρουσία παικτών όπως ο Μπέργκβαϊν και ο Μπεργκχάους παρέχουν δυνατότητες κάλυψης κενών σε περίπτωση απουσίας των βασικών.
Η φάση των ομίλων
Οι Ολλανδοί τερμάτισαν πρώτοι στον όμιλό τους με 7 πόντους, κερδίζοντας ζόρικα την Σενεγάλη, μένοντας στο 1-1 με το Εκουαδόρ και καθαρίζοντας το Κατάρ. Όμως η διαφοροποίηση της εντεκάδας μεταξύ των τριών αυτών παιχνιδιών δείχνει πως ο Φαν Χαλ είχε ένα σχέδιο εξαρχής για το κάθε παιχνίδι. Οι επικριτές του θα χαρακτήριζαν βαρετό το παιχνίδι του αλλά έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο πως οι Ολλανδοί ήρθαν στο Κατάρ, όχι για να παίξουν το ποδόσφαιρο που μαγεύει τον κόσμο αλλά για να σηκώσουν αυτό που στερήθηκαν στα τελευταία δύο τουρνουά που συμμετείχαν. Το ματς με την Σενεγάλη απέδειξε πως οι Οράνιε έχουν το πείσμα και τον χαρακτήρα να επιμείνουν (δύο γκολ στα τέλη του αγώνα), η ισοπαλία με το Εκουαδόρ ανάδειξε την ικανότητά τους να εκμεταλλεύονται τις περιορισμένες ευκαιρίες που τους δίνονται (μία τελική στο τέρμα, ένα γκολ) και η επιτυχία με το Κατάρ επιβεβαίωσε τους αντιπάλους τους πως άμα τους δοθεί χώρος και ευκαιρία, μπορούν να κυριαρχήσουν. Μπορεί τα τρία πρώτα ματς να μην είναι η απόλυτη επίδειξη της ολλανδικής κυριαρχίας με μέση κατοχή 57% και λίγο πάνω από 8 σουτ ανά αγώνα όμως, μετά και από την νίκη κόντρα στις ΗΠΑ, οι Ολλανδοί μοιάζουν σαν μια ομάδα που κατεβαίνει σε κάθε παιχνίδι, με μόνο σκοπό την επιτυχία.
Η πρόκριση κόντρα στις ΗΠΑ και η επανάληψη του ημιτελικού του 2014
Κόντρα στις ΗΠΑ, οι Ολλανδοί ξανά έδειξαν πως θα κάνουν ότι μπορούν για να προκριθούν, ακόμα και να αλλοιώσουν την ταυτότητά τους. Μπορεί οι Αμερικάνοι να είχαν την κατοχή (58%-42%) αλλά οι περισσότερες εναλλαγές μπάλας έγιναν μεταξύ των αμυντικών τους, όντες ανεβασμένοι στο κέντρο. Η Ολλανδία έδειχνε να «κλείνεται» πίσω, όμως το εξαιρετικό man-marking εις βάρος των κεντρικών των ΗΠΑ (Άνταμς, Μούσα, Μακένι) τους οδήγησε στο να μην μπορούν με ευκολία να κυκλοφορήσουν την μπάλα στην περιοχή των Οράνιε και μόλις αυτή χαθεί, να ξεκινάει μία αντεπίθεση με γρήγορες κινήσεις από τους ακραίους.
Έτσι μπήκε και το πρώτο γκολ του Ντεπάι, με τον εξαιρετικό Ντούμφρις να βγάζει την ασίστ. Μάλιστα η Ολλανδία ήταν πολύ καλά προετοιμασμένη για μια τέτοια κατάσταση που στην οργάνωση της επίθεσης για το γκολ, προηγήθηκαν 20 πάσες, οι περισσότερες για γκολ της Ολλανδίας στο παγκόσμιο. Σε συνδυασμό με αμυντικές αδυναμίες και κενά των ΗΠΑ, οι Ολλανδοί κυριάρχησαν, χωρίς να βρεθούν σε άβολη θέση, ούτε καν να νιώθουν πιεσμένοι. Από εδώ και πέρα, οι Οράνιε θα αντιμετωπίσουν την πρώτη πρόκληση, αμυντικά μιλώντας, κόντρα στην Αργεντινή, και πιθανότατα θα δούμε τον Φαν Χαλ, ξανά να χαρίζει μέτρα και χώρο στους αντιπάλους του με σκοπό την ξαφνική επίθεση.
Η αναμέτρηση με την Αργεντινή θα είναι η 6η μεταξύ των δύο πλευρών στα πλαίσια του Παγκοσμίου, ωστόσο οι δύο τελευταίες έληξαν με ισοπαλία 0-0, μία στο Μουντιάλ του 2006 στην φάση των ομίλων και η άλλη στον ημιτελικό του 2014 όταν και οι Αργεντίνοι πήραν το εισιτήριο για τον τελικό, με τον Φαν Χαλ να κάθεται και τότε στον πάγκο των Ολλανδών.
Πλέον αρκετοί αναγνωρίζουν πως η Ολλανδία θα προσαρμόσει το σύστημα της στον αντίπαλο για να εκθέσει τις αδυναμίες του, όμως μετά την άκρως ικανοποιητική εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στις ΗΠΑ, ο Φαν Χαλ κερδίζει ακόμα και τους επικριτές του για το πείσμα του και την επιθυμία για νίκη. Σίγουρα η Αργεντινή θα είναι δυσκολότερος αντίπαλος για τους Ολλανδούς αλλά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί ο Φαν Χαλ τα ταλέντα των Φαν Ντάικ, Ντε Γιονγκ, Ντούμφρις και Ντεπάι και κυρίως πως θα εκθέσει τις αδυναμίες της ομάδας του Σκαλόνι