Η Εθνική Ελλάδος στον χθεσινό κρίσιμο αγώνα για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ, ηττήθηκε από την Λετονία. Η επίσημη αγαπημένη αγωνίστηκε με παίκτες κυρίως επιπέδου BCL, δείχνοντας τρανταχτές αδυναμίες στο επιθετικό και αμυντικό της παιχνίδι. Οι παίκτες μας καθόλη την διάρκεια του αγώνα ήταν μία ταχύτητα κάτω. Έχαναν μονομαχίες, ήταν άστοχοι, δεν υπήρχε πλάνο απέναντι σε μία όχι και ιδιαίτερα ποιοτική αλλά με λύσεις για όλα.
Η παρουσία πολλών παικτών από την Basket League σε συνδυασμό με το background της κόντρας της Euroleague με την FIBA, γέννησαν ερωτήματα καίρια σε πολλούς φιλάθλους του μπάσκετ. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η προβληματική παραγωγή ταλέντων της χώρας μας, η οποία φυσικά έφερε και την κουβέντα για την προσθήκη του έβδομου ξένου στη Basket League. Έλληνες παίκτες με επίπεδο… τώρα δεν υπάρχουν εκτός των γνωστών εξαιρέσεων. Εχθές ήταν ξεκάθαρο το δείγμα. Ένα σύνολο χωρίς αρχή μέση και τέλος με πολλά λάθη, με πολλά προβλήματα. Το potential έχει ένα ταβάνι και αυτό πρέπει να δημιουργήσει σοβαρές σκέψεις στους ανθρώπους της ομοσπονδίας.
Οι νεαρές ηλικίες φτιάχνουν καλούς παίκτες που είτε δεν εκμεταλλεύονται είτε δεν αναπτύσσονται όπως πρέπει. Βλέπαμε και θαυμάζαμε σπουδαίους νεαρούς πριν επτά καλοκαίρια στον Βόλο, όταν η Ελλάδα κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Από αυτούς μόνο ο Παπαγιάννης ακούμπησε τα στάνταρ του, ο Χαραλαμποπουλός εξαφανίστηκε και οι υπόλοιποι σταδιακά έφυγαν από το προσκήνιο. Όσες ευκαιρίες και να πήραν στο πρωτάθλημα, όσα αγωνιστικά λεπτά και να έπαιξαν. Αυτό αναδεικνύει ένα σοβαρό πρόβλημα στο οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν είναι ψέμα πως είναι αρκετά παιδιά ξύλινα και απέχουν μίλια από τα ξένα ταλέντα. Φυσικά και εκείνα δεν είναι υπεύθυνα αλλά η λογική που επικρατεί στις υποδομές. Θυμίζει την "μανατζεριακή" κατάσταση που επικρατεί στο ποδόσφαιρο.
Εν κατακλείδι δεν είναι θέμα ευκαιριών. Είναι ένα βαθύ θέμα που ξεκινάει από την νοοτροπία και καταλήγει στην ανάπτυξη των παιδιών. Παίκτες σαν τον Γιάννη δεν θα ξαναδούμε σύντομα για αυτό πρέπει να επενδύσουμε σε αυτή την γενιά. Και προς θεού, δεν κατηγορεί κανένας τον Γκίκα, τον Τσαλμπούρη, τον Γόντικα και όλα τα παιδιά που έπαιξαν εχθές. Προσπάθησαν, έδωσαν μάχες αλλά… παραμένουν ένα ασύνδετο σχήμα.
Θέλουμε δουλειά ακόμα.