Τα είχαμε ξαναγράψει το καλοκαίρι για τον τρόπο που οι ομάδες δουλεύουν τις μεταγραφικές κινήσεις και τον σχεδιασμό της εκάστοτε χρονιάς. Τώρα τα ξαναγράφουμε γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε φορά σου δίνει νέες αφορμές για να το σχολιάσεις.
Τα καπρίτσια του Περιστερίου και η ιστορία με τα δοκάρια έφερε ξανά στο φως την τοξικότητα και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σωματεία στην Ελλάδα. Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, προβλήματα επί προβλημάτων ένα χάος. Ουσιαστικά αυτό το Σαββατοκύριακο γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που ταλαιπωρεί χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς το ποδόσφαιρο παίζεται στις αίθουσες των δικαστηρίων και στα γραφεία των προέδρων αλλά όχι στα γήπεδα. Κινήσεις που πραγματικά θυμίζουν ελληνικό ριάλιτι, απειλές για αποχωρήσεις, μία μικρή κόλαση. Σοβαρά παραπτώματα που σε μία ΣΟΒΑΡΗ χώρα δεν θα έγιναν. Δυστυχώς όμως ζούμε στο 2023 και κάποια πράγματα δεν γίνονται κατανοητά για κάποιους.
Τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι ούτε τα δοκάρια του Περιστερίου, ούτε φυσικά τα πανό στην Τούμπα (όταν δεν αναφέρονται σε λευτεριές και κάτι αδέλφια). Δεν είναι ούτε η ΚΕΔ, ούτε ακόμα ακόμα ο Μπενέτ.
Είναι ότι βλέπουμε μία ομοσπονδία να αδιαφορεί που η Ελλάδα δεν έχει ομάδα στην Ευρώπη τώρα αφού γινόμαστε περίγελος στα προκριματικά από χώρες όπως το Ισραήλ – Το Αζερμπαϊτζάν – η Βοσνία, που οι ακαδημίες δεν εξάγουν ταλέντα στις ομάδες και φυσικά που το ποδόσφαιρο έχει αρρωστήσει τόσο που προκαλούνται δολοφονίες αθώων παιδιών. Ναι συγνώμη που σας το χαλάω αλλά οι εγκληματικές συμπεριφορές όλων των διοικούντων οπλίζουν τα χέρια δολοφόνων και σπέρνουν τον τρόμο.
Όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο εμμένει στις ίδιες τακτικές του, τόσο θα πηγαίνουμε πίσω. Φέτος βλέπουμε ένα σχετικά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και κάθε αγωνιστική γινόμαστε θεατές διαφορετικού τσίρκου ή πολέμου ανακοινώσεων. Το πράγμα έχει κουράσει.
Είτε κύριοι θα προχωρήσετε σε αλλαγές είτε οι επόμενες γενιές θα σιχαθούν τόσο το άθλημα που θα στραφούν στις ξένες λίγκες όπου οι ποινές είναι αυστηρές και ισχύουν για όλους. Μέχρι τότε κανονίστε να δούμε περισσότερη μπαλίτσα στο ΓΗΠΕΔΟ και να μην ασχοληθούμε πάλι με γραπτά πράγματα ή διαφορετικές γραφικότητες.
