”Πράσινο τον Τάμεση θέλω να δω….”

Σαν σήμερα, 51 χρόνια πίσω, γράφεται η πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του Παναθηναϊκού και φυσικά του ελληνικού ποδοσφαίρου σε διασυλλογικό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός του Φέρενς Πούσκας, του Μίμη Δομάζου και του Αντώνη Αντωνιάδη φτάνει μέχρι τον τελικό του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών (σήμερα Champions League) και ταξιδεύει στο Λονδίνο για να μετρηθεί με τον πανίσχυρο τότε, Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ!

Αφού διασύρει τις Ζένες Ες και Σλόβαν Μπρατισλάβας, στο δρόμο του θα βρεθούν η Έβερτον και ο Ερυθρός Αστέρας. Και στις δύο περιπτώσεις η πρόκριση θα έρθει δύσκολα. Το ημερολόγιο γράφει 2 Ιουνίου 1971. Χιλιάδες πράσινοι βρίσκονται στο Γουέμπλεϊ για να στηρίξουν την ομάδα στην πιο μεγάλη στιγμή. Το θηρίο του Άγιαξ, όμως, αποδεικνύεται ανίκητο και με δύο γκολ (Βαν Ντάικ στο 5′ και αυτογκόλ του Καψή στο 85′), το όνειρο θα μείνει ημιτελές. Η απογοήτευση δίνει τη θέση της στην περηφάνεια για αυτό το ιστορικό κατόρθωμα. Ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε για 90′ λεπτά τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη με όλα τα μάτια και τα αυτιά πάνω του (τότε η τηλεόραση δεν αποτελούσε προνόμιο του μέσου νοικοκυριού και πολλοί Παναθηναϊκοί αναγκάστηκαν να ακούσουν το ματς απ’ το ραδιόφωνο).

Οι ενδεκάδες των δύο φιναλίστ:

ΑΓΙΑΞ: Στούι, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ,Χουλσόφ, Κρολ, Χάαν, Μιούρεν, Μπλάνκεμπουργκ (46′), Νέεσκενς, Κάιζερ, Κρόιφ, Βαν Ντάικ.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το έπος της σεζόν 1970-71. Όποιος φυσικά θέλει να πει κάτι αρνητικό, πάντα θα βρει να πιαστεί από κάπου. Μέχρι σήμερα αναπαράγεται η κασέτα περί τελικού ”με σφραγίδα της Χούντας” και άλλα τέτοια…. Για να είμαστε σαφείς: η Ιστορία μάς έχει δείξει δεκάδες φορές ότι τα δικτατορικά καθεστώτα, όπως η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα (1967-1974), έδιναν….. μεγάλη έμφαση στο ποδόσφαιρο. Κόσμος σερνόταν και βασανιζόταν στα κρατητήρια επειδή συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα και δεχόταν την ερώτηση ”γιατί δεν κάθεσαι να δεις μπάλα;”…. Το θέμα απαιτεί ψύχραιμη σκέψη γιατί αλλιώς χάνεις την μπάλα. Τα δικτατορικά καθεστώτα χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο έτσι ώστε να παρουσιάσουν μία ψευδεπίγραφη ευημερία και ευχάριστη κοινωνική ζωή στην εκάστοτε χώρα, την ώρα που διαπράττουν φρικαλεότητες εις βάρος του λαού. Στην Ισπανία, η αγαπημένη ομάδα του Φράνκο ήταν η Ατλέτικο άλλα η Ρεάλ είχε ως club περισσότερες προοπτικές για να διακριθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ακόμα κι αν, στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, είχε διαλεχθεί τότε το ”τριφύλλι” ως η αδιαμφισβήτητα κυρίαρχη και δημοφιλέστερη στα γήπεδα ελληνική ομάδα, προκειμένου να στηριχθεί για το σκοπό που παραπάνω γράφτηκε άλλα και για άλλους που δεν θα αναλύσουμε εδώ, έχουμε τις εξής διαπιστώσεις:

1)Για τις αναμετρήσεις με τον Ερυθρό Αστέρα στα ημιτελικά, που τόση κουβέντα έχει γίνει, όποιος θέλει να βασιστεί στην ειλικρίνεια της ….. χήρας του Παπαδόπουλου στη συνέντευξη που έδωσε πριν κάτι χρόνια, ας το κάνει….

2)Ακόμα κι αν κάποιος επιμένει ότι ο Παναθηναϊκός πήγε με αυτόν τον τρόπο στο Γουέμπλεϊ, με ποιο τρόπο κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά, επίδοση που μόνο ο ίδιος απ’ τις ελληνικές ομάδες κατάφερε να ισοφαρίσει το 1996 στα ματς με τον Άγιαξ; Μάλλον το θέμα κλείνει εδώ.

3)Όποιος θεωρεί τον Παναθηναϊκό ομάδα της ”επταετίας”, της ”Χούντας” και τα λοιπά, καλά θα κάνει να ξαναδιαβάσει την ιστορία του συλλόγου, τη συμμετοχή των μελών του στην εθνική αντίσταση και σε πολλούς άλλους αγώνες, όπως επίσης και να κάνει μια βόλτα στα υπόλοιπα ελληνικά γήπεδα για να δει πού υπάρχουν νοσταλγοί του Παπαδόπουλου…. Αν περιμένει πάντως, σήμερα, πως θα βρει αρκετούς στη Λεωφόρο, μάλλον θα απογοητευτεί….

Έτσι είναι οι αντιπαλότητες στο ποδόσφαιρο. Ο ένας θα πει το ένα, ο άλλος το άλλο και θα συνεχιστεί η Ιστορία. Το έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις που δεν αφορούν τον Παναθηναϊκό. Πάντα, όμως, αυτή τη μέρα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα θυμηθούν τι έζησαν εκείνη τη χρονιά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, μαζί με ένα παράπονο…. Γιατί να δοθεί η ευκαιρία στην παραφιλολογία να πλήξει αυτό το υπέροχο παραμύθι;…

“Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό,έχω στο Λονδίνο μια δουλειά

Βρήκα σ΄ ένα σύντομο λογαριασμό, πως τα γκολ είναι γλυκά σαν τα φιλιά

Ένα γκολ, δύο γκολ… στον αέρα, Πάντσο η ομάδα πετά

Ένα γκολ, δύο γκολ τέτοια μέρα, άνοιξη έχει η καρδιά

Όταν θα γυρίσω θα στο ξαναπώ, όσο μ΄ αγαπάς πως σ΄ αγαπώ

Πράσινο μαντήλι δέσε στα μαλλιά, τώρα έχω στο Λονδίνο μια δουλειά

Ζενές Ες με θυμάσαι ακόμα. Σλόβαν με ξέρεις καλά

Του Αστέρος το κόκκινο χρώμα, πράσινη πήρε μπογιά

Με ζεστή καρδιά και ψυχή βαθιά, ξανά, δώσε τη μάχη άλλη μια φορά,

Παναθηναϊκέ!

Πράσινο τον Τάμεση θέλω να δω, μέσα σ΄ ένα Κύπελλο χρυσό

Κι έξω από το Μπάκιγχαμ έχω σκοπό, να κολλήσω το τριφύλλι θυρεό

Προχωρείτε του ΠΑΟ, λιοντάρια, στο Γουέμπλεϊ βάλτε φωτιά

Σαν κι εσάς διαλεχτά παλικάρια, μόνο η Ελλάδα γεννά!”.