Οι αφρικανικές ομάδες ήταν μία ξεχωριστή ιστορία στο φετινό Μουντιάλ. Είχαμε δει τους τίμιους Σενεγαλέζους να περνάνε τους ομίλους και έως εκεί, είδαμε την Τυνησία και την Γκάνα να φτάνουν κοντά αλλά να μην τα καταφέρνουν και το Καμερούν να πνίγεται στα εσωτερικά του προβλήματα και στις επιλογές του Σονγκ. Κάπου εκεί βλέπουμε μία ομάδα παθιασμένη, με αρχές και συστάσεις που διαθέτει μπόλικο ταλέντο, ακόμα περισσότερο τσαγανό και έναν προπονητή που μάζεψε όλα τα συντρίμια που άφησε ο προκάτοχος του.
Το Μαρόκο αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση ομάδας. Τόσο στον τρόπου παίζει όσο στον τρόπο που επιτίθεται και αμύνεται. Σήμερα επιβεβαίωσε ξανά την δυναμική του, ακουμπώντας την τελειότητα και περιορίζοντας αισθητά την επιθετική νοοτροπία της Ισπανίας. Ο Μπόνο απέκρουσε δύο πέναλτι, ο Αμπραμπάτ ήταν σε εκπληκτική κατάσταση, ενώ ο Μπουφάλ έκανε πάρτι στην πλευρά του Γιορέντε. Ένα μικρό «βορειοαφρικάνικο» θαύμα με βερβέρικο πείσμα και εμφάνιση μεγάλης ομάδας.
Ο Ρεγκραγκί έδωσε ξανά σχήμα στην ομάδα
Πριν φτάσουμε στο Κατάρ, το Μαρόκο γνώρισε μερικούς τριγμούς εσωτερικά. Οι αμφιλεγμόνες αποφάσεις του Βόσνιου τεχνικού Χαλιλχότζιτζ, έφεραν την απομάκρυνση του. Ήταν ένα νέο που δεν άρεσε σε κανέναν στην ομάδα, διότι βλέπαμε πως ο ίδιος πολύπειρος τεχνικός θα ήταν εκείνος που θα οδηγούσε αυτή στο Μουντιάλ. Το καλοκαίρι ανακοινώθηκε η συμφωνία με τον Ρεγκραγκί, έναν τύπο που δεν είχε σπουδαία προπονητική καριέρα με μοναδικές του ομάδες τις Αλ-Ντουχαίλ και Ουιντάντ.
Πρώτο του μέλημα ενόψει Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν να πάρει όλες τις αξιόλογες μονάδες που θα μπορούσε. Έφερε τον Ζίγιεκ, τον Χακίμι, σταθεροποίησε τους Μπόνο και Εν-Νεσίρι, κρατώντας παράλληλα τους Σάις και Αγκέρντ. Έτσι δημιούργησε ένα σταθερό κορμό, τον οποίο εμπλούτισε με ορισμένες ταλαντούχες μονάδες, βάζοντας μέσα και παίκτες από το εγχώριο πρωτάθλημα.
Εκ προιμίου η δουλειά του ήταν δύσκολη, καθώς σε έναν όμιλο με τον κάτοχο του χάλκινου μεταλλίου του προηγήμενου Μουντιάλ, με τη φιναλίστ του επίσης προηγούμενου Μουντιάλ και τον νεανικό Καναδά, το Μαρόκο φάνταζεσαι ως ένα αουτσάιντερ. Και όμως.
Μία ισοπαλία με καλό ποδόσφαιρο στην πρεμιέρα, μία νίκη-μπαρούτι στον όμιλο κόντρα στο Βέλγιο και το σφράγισμα της πρώτης θέσης, με το τρίποντο κόντρα στον Καναδά. Εκπληκτική εικόνα, αξιοθαύμαστη παρουσία.
Το «ματ» στον Ενρίκε και το challenge της Πορτογαλίας
Στο πρώτο νοκ-άουτ, ξαφνικά θα λέγαμε ήρθε η Ισπανία, η οποία προτίμησε το Μαρόκο από την Κροατία. Αμέσως η ομάδα της Βόρειας Αφρικής εκτιμήθηκε ως αουτσάιντερ και δίκαια, εξάλλου δεν είχε την εμπειρία των αντιπάλων. Παρόλα αυτά στον αγωνιστικό χώρο… τα διάφορα κλισέ για την Ισπανία, επιβεβαιώθηκαν ξανά.
Η «Ρόχα» εγκλωβίστηκε στο ανούσιο passing game της, ο Ρεγκραγκί τους άφηνε να γυρίζουν την μπάλα και οι ποδοσφαιριστές του, κατάπιαν σίδερα, καλύπτοντας πολλά χιλιόμετρα. Ο Σεντίρα στην παράταση μάλιστα, θα μπορούσε να ανοίξει το σκορ, αλλά δύο φορές νικήθηκε από την ισπανική άμυνα την ώρα που ετοιμαζόταν να εκτελέσει τον Σιμόν. Από τον πάγκο βέβαια το πλάνο ήταν ξεκάθαρο και η επένδυση στην διαδικασία των πέναλτι, προφανέστατη.
Εκεί τελικά πήγε το ματς και η επένδυση αυτή… πλήρωσε. Ο Μπόνο έπιασε δύο πέναλτι, αναγκάζοντας μάλιστα τους Ισπανούς να μην πετύχουν ούτε γκολ. Ο Χακίμι εκτέλεσε μάγκικα με πανένκα, τελειώνοντας την υπόθεση και μετατρέποντας τον «δεδομένο» Ισπανικό θρίαμβο σε Μαροκινή φιέστα, γράφοντας ταυτόχρονα ιστορία, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία της, πέρασε στα προημιτελικά.
Εκεί φυσικά την περιμένει η Πορτογαλία. Μία διαφορετική ομάδα από την Ισπανία, με τον απόλυτο σούπερ σταρ Ρονάλντο αλλά και την μεγαλύτερη πολυφωνία του τουρνουά. Βέβαια το γεγονός ότι διέλυσε την Ελβετία, διευκολύνει το έργο της παρέας του Χακίμι, διότι σίγουρα θα παραταχθεί περισσότερο υποψιασμένη, αφού αλλάζει στυλ ποδοσφαίρου ανάλογα με τον αντίπαλο που παίζει. Μεγάλο challenge αποτελεί, ειδικά για ένα τέτοιο σύνολο. Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον.
Η πρόκριση σημαίνει πολλά για την Αφρική
Σε μία περίοδο που οι Ευρωπαϊκές και οι Νοτιοαμερικάνικες ομάδες, κυριαρχούν, οι Αφρικανοί μπορεί να διαθέτουν μία καλή πρώτη ύλη σε παίκτες αλλά οι εθνικές τους ομάδες, δεν έπειθαν. Το Μαρόκο φέτος, έρχεται για να στρέψει ξανά τα φώτα στην Αφρικάνικη ήπειρο, να δώσει λίγο χρώμα στο τουρνουά και έστω για ακόμα μία φορά, να γεμίσει τις εξέδρες των γηπέδων, με τους τρελούς οπαδούς του.
Στην ήπειρο εξάλλου, ζουν για την μπαλίτσα. Έχοντας δει τα παραδοσιακά ντέρμπι από το Ράζα – Γουιντάντ έως το Αλ Αχλί – Ζάμαλεκ και φυσικά τα βλέμματα χιλιάδων παιδιών, όταν βλέπουν ποδόσφαιρο ή όταν η μπάλα ακουμπάει το πόδι τους. Η μπαλίτσα αποτελεί την μόνη διέξοδο, από τα προβλήματα της καθημερινότητας, την φτώχεια, την πείνα ακόμα και τον θρησκευτικό φανατισμό.
Η ύπαρξη μίας αφρικανικής ομάδας στα προημιτελικά του Μουντιάλ είναι επιτυχία που σχεδόν γιορτάζεται από όλους. Εξάλλου τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο ήταν με τη Γκάνα το 2010 και την Σενεγάλη το 2002. Αμφότερες αποκλείστηκαν, οπότε προκύπτει ακόμα μία πρόκληση για τον Ρεγκραγκί.
Όπως και να έχει όμως, το Μαρόκο αποτελεί την έκπληξη του Μουντιάλ και την υπενθύμιση πως ακόμα υπάρχουν ασυμβίβαστες ομάδες με old-school στυλ που μας γυρίζουν στα καλοκαίρια που αγαπήσαμε. Je suis Marocain, Vive Maroc!
