Η μέρα που ο Ντιεγκίτο έπαιξε στις λάσπες

Σαν σήμερα πριν από 63 χρόνια έρχεται στον κόσμο, σε μια μικρή επαρχία του Μπουένος Άιρες, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Η ιστορία του ποδοσφαίρου, και ίσως του κόσμου, δε θα ήταν ποτέ πλέον η ίδια. Μια ζωή κινηματογραφική περίμενε τον μικρό με τα σγουρά μαλλιά, γεμάτη δόξα αλλά και σκοτεινές μέρες, εξάλλου συχνά αυτά πάνε μαζί. Τα περισσότερα από αυτά είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, ποιος ποδοσφαιρόφιλος ή μη δεν έχει δει την εικόνα του Μαραντόνα με το Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια; Λίγοι όμως ίσως ξέρουν την ιστορία για την ημέρα που ο Ντιέγκο έπεσε στις λάσπες, κυριολεκτικά. Μεταφορικά θα συνέβαινε μερικά χρόνια αργότερα.

Ήταν χειμώνας του 1984 και το Χρυσό Αγόρι διένυε τον πρώτο του χρόνο με τη φανέλα της Νάπολι. Οι προσδοκίες μεγάλες, από συμπαίκτες και φιλάθλους. Όλοι τον έβλεπαν σαν εκείνον που θα άλλαζε την ιστορία της ομάδας και όχι άδικα. Ο Ντιέγκο δεν έκανε ακόμα τη “μεγάλη ζωή” και σίγουρα δεν είχε ξεχάσει τη φτωχή του καταγωγή. Αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο στην παρακάτω ιστορία.

Έξω από τη Νάπολη, υπάρχει μια μικρή πόλη, η Ατσέρα. Από εκεί καταγόταν ο ποδοσφαιριστής της Νάπολι, Πιέτρο Πουζόνε. Στον τόπο καταγωγής του Πουζόνε, ένας πατέρας δυσκολευόταν να μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα για να κάνει μια κρίσιμη επέμβαση ο γιος του. Έτσι, απευθύνθηκε στο 21χρονο τότε ποδοσφαιριστή της Νάπολι ελπίζοντας να βρεθεί κάποια λύση και εκείνος μετέφερε το αίτημα στη διοίκηση της ομάδας με την εξής ιδέα. Σκέφτηκε να παίξει η ομάδα της Νάπολι με την ερασιτεχνική ομάδα της Ατσέρα και τα έσοδα από το φιλικό αυτό παιχνίδι να διατεθούν για την επέμβαση του μικρού.

Η διοίκηση της ομάδας είχε κάποιους δισταγμούς που είχαν να κάνουν κυρίως με φόβο για την σωματική ακεραιότητα των παικτών. Ο πρόεδρος της ομάδας ήθελε να προσέξει πολύ τον Ντιέγκο, καθώς είχε γίνει η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή. Ο ίδιος ο Ντιέγκο όμως μπήκε μπροστά και σχεδόν απαίτησε να γίνει πράξη το φιλικό παιχνίδι.

Έτσι η αποστολή της Νάπολι έφτασε στο μικρό, ερασιτεχνικό, σχεδόν καλτ γηπεδάκι της Ατσέρα, όπως αυτά που παλιότερα βλέπαμε σε γειτονιές της Αθήνας. Με περισσότερο χώμα, παρά γρασίδι, λακκούβες, μια κερκίδα στα όρια της κατάρρευσης και φυσικά βροχή προ των πυλών. Παρόλα αυτά το παιχνίδι διεξάχθηκε κανονικά με αρχηγό της ομάδας τον Πουζόνε για εκείνη την ημέρα. Ο Ντιεγκίτο δεν υποτίμησε το ματς, όπως πιθανόν να έκαναν άλλοι σταρ σήμερα ή ακόμα και εκείνα τα χρόνια. Δεν φοβήθηκε την άμυνα, την ντρίπλα, τον όποιο τραυματισμό και κυλίστηκε κυριολεκτικά στις λάσπες.

Έβαλε μάλιστα ένα γκολ από τα δικά του, αυτά που προσπερνούσε όλη την αντίπαλη άμυνα και η μπάλα κατέληγε στο τέρμα σαν να μην υπήρχε άλλος δρόμος. Η αποθέωση στο τέλος του αγώνα ήταν φυσικά τεράστια, παρά την καταρρακτώδη βροχή. Φανταστείτε να ερχόταν στη γειτονιά σας ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, θα το χάνατε; Οι υπολογισμοί αναφέρουν ότι περίπου 5000 άνθρωποι παρακολούθησαν το παιχνίδι, αριθμός ρεκόρ, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την απουσία ίντερνετ και τον τρόπο που ενημερωνόμαστε σήμερα.

Για την ιστορία, ο ίδιος ο Πουζόνε επιβεβαίωσε πολύ αργότερα σε συνέντευξή του ότι τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από το ματς ήταν υπεραρκετά για την επέμβαση του μικρού. Ταυτόχρονα η πόλη της Ατσέρα και όσοι βρέθηκαν εκεί θα έχουν να θυμούνται την 18η Μαρτίου του 1985 σαν τη μέρα που ο Θεός της Μπάλας, έπαιξε τη δική του μπάλα στο δικό τους γήπεδο.