Γιάννης Νυφαντόπουλος: Ο σπρίντερ σε αποστάσεις 100μ. μιλά αποκλειστικά στο Athletic square οι σταθμοί της καριέρας του

Ο 32 χρόνος σήμερα Γιάννης Νυφαντόπουλος υπήρξε δραστήριος από τα παιδικά του χρόνια και έμοιαζε σχεδόν βέβαιο ότι θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Ο στίβος δεν αποτέλεσε την πρώτη του επιλογή καθώς είχε δείξει ιδιαίτερη αγάπη τόσο για το μπάσκετ όσο και για το ποδόσφαιρο.

Το πείσμα του γυμναστή του στο σχολείο υπήρξε η αιτία για να ασχοληθεί με το στίβο. Ο ίδιος ξεκίνησε με τις αποστάσεις των 400μ. για να καταλήξει στις αποστάσεις των 100μ. στις οποίες διαγωνίζεται μέχρι και σήμερα.

Ο δρόμος του προς τον πρωταθλητισμό μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν ήταν, καθώς ήδη από τα παιδικά του χρόνια συνάντησε πολλά εμπόδια τα οποία κλήθηκε να ξεπεράσει. Σε ηλικία 14 ετών θα κληθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια του προπονητή του, ο οποίος ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του λίγες μέρες αργότερα στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Ένα χρόνο μετά ο ίδιος σε τροχαίο με μηχανή θα έχει ένα σοβαρότατο τραυματισμό που θα του αφήσει σίδερα στα πόδια και θα τον οδηγήσει να περάσει την πόρτα του χειρουργείου τέσσερις φορές. Σε ηλικία 16 ετών θα έρθει αντιμέτωπος με την πρόγνωση των γιατρών ότι δεν θα μπορέσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Ο ίδιος ωστόσο δεν πτοήθηκε καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια κλήθηκε να ανατρέψει τα προγνωστικά των γιατρών και τα κατάφερε!

Μέχρι σήμερα έχει πετύχει μια πληθώρα διακρίσεων σε επίπεδο πανελλήνιων πρωταθλημάτων. Το 2015 κατέκτησε τη τρίτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εθνικών ομάδων στο Ηράκλειο κάτι που επανέλαβε και το 2021 στο Κλουζ της Ρουμανίας. Σε βαλκανικά πρωταθλήματα μετρά δύο τρίτες θέσεις στα 4×100 το 2014 στη Ρουμανία, ενώ ένα χρόνο αργότερα πήρε τη τρίτη θέση τόσο στα 4×100 όσο και στα 100μ. Επιπλέον μέτρα δύο δεύτερες θέσεις στα βαλκανικά πρωταθλήματα του 2018 και του 2021 που έγιναν σε Βουλγαρία και Σερβία αντίστοιχα, ενώ έχει και δύο δεύτερες θέσεις στα βαλκανικά πρωταθλήματα του 2017 και του 2021 που έγιναν στην Σερβία.

Τέλος στο βαλκανικό πρωτάθλημα της Βουλγαρία το 2018 κατέλαβε την πρώτη θέση. Σε μεσογειακούς αγώνες έχει καταφέρει να καταλάβει δύο φορές την τρίτη θέση το 2009 στα 4 ×100 στην Ισπανία και το 2022 στα 100μ. στην διοργάνωση που διεξήχθη στην Αλγερία. Το 2017 βραβεύτηκε ως καλύτερος αθλητής της εθνικής ομάδας ενώ ήταν ο 2ος καλύτερος του βαλκανικού πρωταθλήματος. Σήμερα μιλά αποκλειστικά στο Λευτέρη Τσαχουρίδη και το Athletic Square.

Πες μας λίγα για εσένα και το πώς τελικά προτίμησες τον στίβο έναντι του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου που αγαπούσες εξίσου;

Ήταν μια επιλογή που έγινε από μόνη της. Σαν παιδί σίγουρα κάτι θα μου άρεσε και ακολούθησα το κλασικό αθλητισμό, αλλά μπορώ να σου πω ότι αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω με κάποιο τρόπο μάλλον την ίδια επιλογή θα έπαιρνα!

Σαν μικρό παιδί θα έλεγες ότι στερήθηκες βόλτες και παρέες ώστε να αφοσιωθείς στην σκληρή προπόνηση;

Όχι δεν θα το έλεγα αυτό. Ειδικά σαν παιδί δεν στερήθηκα πράγματα λόγο του οτι το μικρόβιο του πρωταθλητισμού μπήκε σε σχετικά μεγάλη ηλικία στο μυαλό μου. Βέβαια αργότερα σίγουρα ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν αρκετά περιορισμένος αλλά δε το είδα ποτέ απο την οπτική οτι στερούμε πράγμα γιατί ήταν ξεκάθαρα μια δίκη μου επιλογή.

Σε ηλικία μόλις 14 ετών είχες δύο τροχαία στο ένα έχασες για πάντα τον προπονητή σου ενώ το δεύτερο σε έκανε να περάσεις τέσσερις φορές την πόρτα του χειρουργείου. Ποια είναι η ψυχολογική σου κατάσταση μετά από όλα αυτά; Σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Ήταν μια αρκετά δύσκολη περίοδος για εμένα αλλά και την οικογένεια μου. Ο στίβος και η προπόνηση για αρκετό καιρό δεν υπήρχε στο μυαλό μου τότε! Μετα απο αρκετούς μήνες αποκατάστασης όταν γύρισα πια υγιής ξεκίνησα ξανα σιγά σιγά στο μέτρο του δυνατού. Ήταν αν θέλεις να το πούμε κάπως σαν ψυχοθεραπεία για εμένα το γήπεδο.

Σε ηλικία 16 ετών θα λέγαμε ότι σου κόβονται απότομα τα φτερά, αφού οι γιατροί σου ανακοινώνουν ότι δεν γίνεται να συνεχίσεις να ασχολείσαι επαγγελματικά με τον αθλητισμό ποιες είναι οι πρώτες αντιδράσεις σου μετά από αυτό και από πού άντλησες την κινητήρια δύναμη για να συνεχίσεις ;

Ήταν σίγουρα κάτι το οποίο κανένα παιδί δεν ήθελε να ακούσει. Βέβαια δεν γνώριζα ακομη αν θα γινόμουν επαγγελματίας αθλητής ή όχι λόγο του αρκετά νεαρού της ηλικίας μου αλλά ήμουν και είμαι ένας άνθρωπος που αν μου πεις δεν μπορείς να κανεις ένα θα σου κάνω εκατό, έτσι απλά για αντίδραση. Έτσι κάπως εγινε και με αυτη τη κατάσταση!

Ποια ήταν η αντίδραση των γιατρών όταν είδαν τις γνωματεύσεις τους να διαψεύδονται χάρη στην αποφασιστικότητα σου;

Η έκπληξη τους ήταν αρκετά μεγαλη σιγουρα αλλά όχι μόνο των γιατρών! Πολλοί πίστευαν ότι απλά έτυχε και ότι δε θα κρατήσει για πολύ. Αλλά νομίζω πως καλά πήγε αυτό !!

Πόσο επίπονο ήταν να χρειάζεται να προπονείσαι με σίδερα στα πόδια για δύο χρόνια ;

Πιο πολύ ήταν περίεργο γιατί δεν τα ένιωθα αλλά ήξερα ότι υπάρχουν στο πόδι μου και αυτό ήταν παρά πολύ περίεργο – άσχημο συναίσθημα. Ήταν η περίοδος προσαρμογής μετά από τόσο καιρό μακρυά απο οποιαδήποτε άσκηση και έτσι ο τότε προπονητής μου δεν με πίεζε στη προπόνηση! Ήταν πάντα τόσο όσο !

Κατά την περίοδο της καραντίνας θα λέγαμε ότι άλλαξαν άρδην οι ζωές μας. Πόσο δύσκολο ήταν να προπονηθείς εκείνη την περίοδο και να διατηρηθείς σε φόρμα;

Ήταν μια περίοδος που μας επηρέασε όλους αρνητικά αναμφίβολα. Σιγουρα δεν είχαμε την ποιότητα της προπόνησης που θα έπρεπε αλλά μας ανάγκασε να γίνουμε πιο εφευρετικοί για να μπορέσουμε να μείνουμε σε ένα επίπεδο.

Το 2018 στην Βουλγαρία θα ανέβεις στο βάθρο κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στους βαλκανικούς αγώνες. Ποια είναι τα συναισθήματα σου μετά από αυτό ;

Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή τόσο για το μετάλλιο άλλα και για την επίδοση. Σταθεροποιούμουν σε επιδόσεις που μπορείς να διεκδικήσεις πράγματα στο αγώνισμα και αυτο ήταν μια έξτρα επιβράβευση για εμένα!

Ένα μήνα πριν στο ευρωπαϊκό Κλειστού στίβου αν και έσπασες δύο φορές το ατομικό σου ρεκόρ δεν καταφέρνεις να προχωρήσει στην διοργάνωση. Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που περνούν εκείνη την ώρα από το μυαλό σου ;

Ο κλειστός ήταν μια επιτυχημένη περίοδος για εμένα, καθώς όσους στόχους βάλαμε μαζί με τον προπονητή μου τους πετύχαμε. Ατομικό ρεκόρ δηλαδή και παρουσία στον ημιτελικό. Αυτά συνδυάστηκαν βέβαια γιατί τα ρεκόρ γινανε στον αγώνα, στόχο που ήταν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σιγουρα θα ήθελα το χρονόμετρο να γράψει κάτι καλύτερο και πιστεύω πως αν είχα έναν αγώνα ακόμη θα το έκανα. Μικρή σημασία βέβαια εχει αυτό τώρα αλλά οκ!

Θεωρείς εφικτό στόχο την συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2024 στο Παρίσι;

Οι Ολυμπιακοί αγώνες βρίσκονται πάντα στο μυαλό των αθλητών. Εμείς θα κάνουμε τη προσπάθεια μας οσο καλυτερα μπορούμε, θα δουλέψουμε για αυτόν τον στοχο και ελπίζουμε το αποτέλεσμα να δικαιώσει τη προσπάθεια μας!

Πως κρίνεις την αντιμετώπιση της ελληνικής πολιτείας απέναντι σε εσάς τους αθλητές; Θεωρείς επαρκή την στήριξη της ;

Για να θεωρήσω επαρκή μια στήριξη θα πρέπει πρώτα να υπάρχει. Εδώ μετά βίας έχουμε στάδια για προπόνηση και για αγώνες το πολύ 2 που μπορούν να πάρουν άδεια. Είναι ξεκάθαρο τουλάχιστον σε εμένα και από την οπτική που βλέπω εγώ τον αθλητισμό πως τη πολιτεία δε την ενδιαφέρει ο υψηλός αθλητισμός. Και αυτό δε μας το δείχνουν τα λόγια αλλά οι ενέργειες που δεν γίνονται!

Τέλος κρίνεις οτι οι υπάρχουσες δομές στην χώρα μας είναι επαρκής τόσο για εσάς τους αθλητές όσο και για νέα παιδιά που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό;

Ξεκάθαρα όχι ! Ειδικά για υψηλό αθλητισμό δεν υπάρχει καμία. Δεν ξέρω αν κάποτε αλλάξει αυτό, αλλά αν δεν γίνει σύντομα τα αποτελέσματα που θα δούμε δεν θα μας αρέσουν καθόλου !